1e Column Linda van Hartingsveldt op Lief Langedijk
De kracht van een lach
DE KRACHT VAN DE LACH
‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft’ Willy Alberti scoorde er hoog mee in 1968. Maar waarom alleen die van een kind? Een glimlach van een volwassene werkt net zo goed. Lachen is besmettelijk.
Niet lang geleden was ik op een cursus. De dag werd beëindigd met een lachworkshop van 3 kwartier. Ik moet eerlijk bekennen: ik was niet geheel in de stemming om te lachen. De dag was lang en intensief geweest. Ik was moe en wilde eigenlijk gewoon naar huis. Toch zette ik door, nieuwsgierig als ik ben.
De meneer die de lachworkshop kwam geven was een hele normale man. In zijn dagelijks leven was hij ook nog cliniclown en als je goed keek kon je daar, neustechnisch, nog wel wat van bespeuren. De man zag er prettig maar verre van lachwekkend uit. Ik had er een hard hoofd in. Deze man zou mij echt niet aan het lachen krijgen. Niet vandaag.
De workshop begon. Langzaam werd de lach opgebouwd. Het begon met een ontspannen glimlach naar elkaar. Ik hield nog stevig vast aan mijn verzet. Ik wilde niet lachen. Ook niet glim. Maar ik merkte al snel dat het niet vol te houden was. Ik MOEST lachen omdat er naar mij geglimlacht werd. Van het glimlachen naar elkaar schoten mijn oefenpartner en ik in een grinnik. Van het grinniken gingen we traploos over in het hinniken. Toen we met onze ruggen tegen elkaar moesten zitten grinniken en dus het lachen van de ander niet zagen maar wel voelden, was het een verloren zaak. Niet lang daarna rolde ik over de grond van het lachen. Tranen liepen over mijn wangen.
De workshop was bijna ten einde en de prettige man met ietwat cliniclownachtig uiterlijk was iets serieus aan het vertellen. Er was niet meer dan een flits van oogcontact nodig tussen mijn oefenpartner en mij om volledig in een schaterlach te doen schieten. Net nu, op het meest ongewenste moment van de workshop! Van de mensen om me heen ontving ik een glimlach maar hun ogen spraken: dat doe je toch niet? Ik probeerde met mijn hand voor mijn mond en later met twee handen voor mijn gezicht, het proesten tegen te houden. Tussen mijn vingers door ontmoette mijn blik de ogen van mijn oefenpartner. Dat bleek de druppel. Keihard en ongegeneerd lieten we onze lachsalvo’s klinken. Gelukkig was het bij de andere deelnemers en zelfs bij de meneer met het prettige uiterlijk daarna ook niet meer te houden. De lachworkshop was geslaagd! En ik ook, met vlag en wimpel. In de auto terug naar huis keek ik in de binnenspiegel. Mijn wangen zagen nog zwart met vegen van de uitgelopen mascara. Ik kon alleen maar glimlachen naar mezelf.
Lachen lijkt besmettelijk en heeft een bepaalde invloed op je brein. Een glimlach kan het begin zijn van het veranderen van je stemming. Probeer het maar eens uit. Glimlach maar eens naar de mensen die je onderweg tegenkomt en ervaar het effect. Je zult versteld staan.
Column van Linda van Hartingsveldt - 12 april 2011
‘De glimlach van een kind doet je beseffen dat je leeft’ Willy Alberti scoorde er hoog mee in 1968. Maar waarom alleen die van een kind? Een glimlach van een volwassene werkt net zo goed. Lachen is besmettelijk.
Niet lang geleden was ik op een cursus. De dag werd beëindigd met een lachworkshop van 3 kwartier. Ik moet eerlijk bekennen: ik was niet geheel in de stemming om te lachen. De dag was lang en intensief geweest. Ik was moe en wilde eigenlijk gewoon naar huis. Toch zette ik door, nieuwsgierig als ik ben.
De meneer die de lachworkshop kwam geven was een hele normale man. In zijn dagelijks leven was hij ook nog cliniclown en als je goed keek kon je daar, neustechnisch, nog wel wat van bespeuren. De man zag er prettig maar verre van lachwekkend uit. Ik had er een hard hoofd in. Deze man zou mij echt niet aan het lachen krijgen. Niet vandaag.
De workshop begon. Langzaam werd de lach opgebouwd. Het begon met een ontspannen glimlach naar elkaar. Ik hield nog stevig vast aan mijn verzet. Ik wilde niet lachen. Ook niet glim. Maar ik merkte al snel dat het niet vol te houden was. Ik MOEST lachen omdat er naar mij geglimlacht werd. Van het glimlachen naar elkaar schoten mijn oefenpartner en ik in een grinnik. Van het grinniken gingen we traploos over in het hinniken. Toen we met onze ruggen tegen elkaar moesten zitten grinniken en dus het lachen van de ander niet zagen maar wel voelden, was het een verloren zaak. Niet lang daarna rolde ik over de grond van het lachen. Tranen liepen over mijn wangen.
De workshop was bijna ten einde en de prettige man met ietwat cliniclownachtig uiterlijk was iets serieus aan het vertellen. Er was niet meer dan een flits van oogcontact nodig tussen mijn oefenpartner en mij om volledig in een schaterlach te doen schieten. Net nu, op het meest ongewenste moment van de workshop! Van de mensen om me heen ontving ik een glimlach maar hun ogen spraken: dat doe je toch niet? Ik probeerde met mijn hand voor mijn mond en later met twee handen voor mijn gezicht, het proesten tegen te houden. Tussen mijn vingers door ontmoette mijn blik de ogen van mijn oefenpartner. Dat bleek de druppel. Keihard en ongegeneerd lieten we onze lachsalvo’s klinken. Gelukkig was het bij de andere deelnemers en zelfs bij de meneer met het prettige uiterlijk daarna ook niet meer te houden. De lachworkshop was geslaagd! En ik ook, met vlag en wimpel. In de auto terug naar huis keek ik in de binnenspiegel. Mijn wangen zagen nog zwart met vegen van de uitgelopen mascara. Ik kon alleen maar glimlachen naar mezelf.
Lachen lijkt besmettelijk en heeft een bepaalde invloed op je brein. Een glimlach kan het begin zijn van het veranderen van je stemming. Probeer het maar eens uit. Glimlach maar eens naar de mensen die je onderweg tegenkomt en ervaar het effect. Je zult versteld staan.
Column van Linda van Hartingsveldt - 12 april 2011
De kracht van een lach, column van Linda van Hartingsveldt