You make my day! - 4e Column Linda van Hartingsveldt
‘Ik moet mijn NS-ticket nog uitprinten’ was het eerste dat me te binnen schoot toen ik wakker werd. Ik had een afspraak bij Utrecht CS dus met de trein gaan lag wel zo voor de hand. Snel schoot ik in mijn kleren en slingerde de computer aan. Terwijl de e-ticket geprint werd, wierp ik een vluchtige blik op twitter. In mijn directe berichten vond ik uit het niets en volledig onverwacht een heel fijn bericht met een compliment die een lach op mijn gezicht toverde. Ik twitterde terug: “You make my day!” En niet alleen de mijne, zo bleek.
De glimlach hield aan, zelfs toen ik geen parkeerplaats bij station Heerhugowaard kon vinden. Ik prees me gelukkig met zoveel prettige mensen in mijn leven. Terwijl ik daar op het perron verder over nadacht, kwam een man met een grote koffer op wieltjes naast me staan. We keken elkaar aan en er gebeurde iets bijzonders tussen ons.
‘Ga je verhuizen?’, vroeg ik en knikte richting de koffer. Ik begreep zelf niet zo goed waar de vraag vandaan kwam. De man lachte. Hij vertelde dat hij een half uur geleden uit de gevangenis ontslagen was en nu met de trein naar huis ging. Een prachtig gesprek ontstond.
We spraken over vrijheid en zijn motor. We maakte grappen over dat dit toch wel een ideale zomer was geweest om binnen te zitten. Hij liet foto’s van zijn kindje zien en hoopte dat er thuis iemand op hem wachtte. Misschien hadden ze wel een feestje georganiseerd maar het kon ook heel goed zijn dat hij in een leeg huis terecht zou komen. Hij wist het niet.
De trein kwam en we stapten in. Ik ging zitten in de coupe en de man bleef bij de deuren staan. Ik denk dat hij de afgelopen tijd genoeg gezeten had.
Het compliment in mijn inbox, de mooie ontmoeting met deze man die overgelukkig was met zijn herwonnen vrijheid, eigenlijk waren het allemaal cadeautjes. Het maakte me zo blij van binnen. Glimlachend keek ik naar buiten en vroeg me af: Hoe zou het zijn als ik deze man gewoon bedank?
In mijn tas zat een blocnote. Ik schreef in een hoekje van een blaadje: ‘Bedankt voor de fijne ontmoeting. Je bent een mooi mens’ Ik scheurde het af en verzamelde moed om het briefje te geven.
Aangekomen op Amsterdam CS pakte de man zijn grote koffer en stapte uit. Hij stak zijn hand naar me op. Op het allerlaatste moment wenkte ik hem en door een kiertje van de deuren gaf ik hem het briefje. Ik zag door het raam hoe hij het briefje openvouwde. Eerst zag ik verbazing en daarna de glimlach op zijn gezicht. Van oor tot oor, echt, het kan. Langzaam trok de trein op. De man begon te zwaaien totdat hij uit beeld verdween.
Ik hoop dat ik ook heb mogen bijdragen aan zijn dag. En wie weet, heeft hij ook weer positief bijgedragen aan de dag van iemand anders.
Wie weet.
Linda van Hartingsveldt - 4e column voor Lief Langedijk
23 september 2011
De glimlach hield aan, zelfs toen ik geen parkeerplaats bij station Heerhugowaard kon vinden. Ik prees me gelukkig met zoveel prettige mensen in mijn leven. Terwijl ik daar op het perron verder over nadacht, kwam een man met een grote koffer op wieltjes naast me staan. We keken elkaar aan en er gebeurde iets bijzonders tussen ons.
‘Ga je verhuizen?’, vroeg ik en knikte richting de koffer. Ik begreep zelf niet zo goed waar de vraag vandaan kwam. De man lachte. Hij vertelde dat hij een half uur geleden uit de gevangenis ontslagen was en nu met de trein naar huis ging. Een prachtig gesprek ontstond.
We spraken over vrijheid en zijn motor. We maakte grappen over dat dit toch wel een ideale zomer was geweest om binnen te zitten. Hij liet foto’s van zijn kindje zien en hoopte dat er thuis iemand op hem wachtte. Misschien hadden ze wel een feestje georganiseerd maar het kon ook heel goed zijn dat hij in een leeg huis terecht zou komen. Hij wist het niet.
De trein kwam en we stapten in. Ik ging zitten in de coupe en de man bleef bij de deuren staan. Ik denk dat hij de afgelopen tijd genoeg gezeten had.
Het compliment in mijn inbox, de mooie ontmoeting met deze man die overgelukkig was met zijn herwonnen vrijheid, eigenlijk waren het allemaal cadeautjes. Het maakte me zo blij van binnen. Glimlachend keek ik naar buiten en vroeg me af: Hoe zou het zijn als ik deze man gewoon bedank?
In mijn tas zat een blocnote. Ik schreef in een hoekje van een blaadje: ‘Bedankt voor de fijne ontmoeting. Je bent een mooi mens’ Ik scheurde het af en verzamelde moed om het briefje te geven.
Aangekomen op Amsterdam CS pakte de man zijn grote koffer en stapte uit. Hij stak zijn hand naar me op. Op het allerlaatste moment wenkte ik hem en door een kiertje van de deuren gaf ik hem het briefje. Ik zag door het raam hoe hij het briefje openvouwde. Eerst zag ik verbazing en daarna de glimlach op zijn gezicht. Van oor tot oor, echt, het kan. Langzaam trok de trein op. De man begon te zwaaien totdat hij uit beeld verdween.
Ik hoop dat ik ook heb mogen bijdragen aan zijn dag. En wie weet, heeft hij ook weer positief bijgedragen aan de dag van iemand anders.
Wie weet.
Linda van Hartingsveldt - 4e column voor Lief Langedijk
23 september 2011
4e Column Linda van Hartingsveldt