Kerstkaarten. Een bijzonder fenomeen. Op een kerstkaart staat op zijn minst iets van ‘Prettige Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar’ zo nu en dan aangevuld met een persoonlijke wens. We wensen elkaar alle goeds voor het komend jaar. De wensen komen in de meeste gevallen ergens in de huiskamer te hangen of op een kast te staan om na een week of wat weggegooid of opgeborgen te worden. Van een aantal mensen van wie je een kaart hebt ontvangen, hoor of zie je de rest van het jaar niets meer.
Op Twitter en Facebook komen met grote regelmaat verdeelde meningen over het versturen van kerstkaarten voorbij. De een vind dat, zo vlak voor het nieuwe jaar, het de ideale tijd is om je wensen te versturen. Een ander roept over hypocrisie. Ook wordt er gerept over de hartverwarmende aandacht die past rond de Kersttijd. Een ieder heeft zijn eigen waarheid. Er is geen goed of fout.
Een aantal weken geleden is mijn oma overleden.
Waar mijn oma in uitblonk, was dat zij iedereen zich bijzonder kon laten voelen. Speciale persoonlijke aandacht voor een ieder die ze kende. Niet alleen met Kerst maar het hele jaar door.
Als ik bij haar kwam, had oma speciaal voor mij een krentenbrood gebakken. Terwijl ik het met roomboter besmeerde warme sneetje met knapperig korstje oppeuzelde, zat ze bij mij aan tafel en spraken we over hoe het ging. Met haar, met mij. We namen alle tijd en waren werkelijk in contact met elkaar. Oma gaf mij altijd het gevoel dat ze het meest van mij hield. En tegelijkertijd wist ik dat ieder kleinkind dat dacht. Op haar begrafenis hebben wij, neven en nichten onder elkaar, daar nog lachend over gesproken.
Mijn oma is een voorbeeld voor mij. Haar overlijden doet me stilstaan bij hoe zij in het leven stond. Het maakt me nog bewuster van het feit dat in contact zijn met iemand voor mij oprechte aandacht en interesse betekent. De tijd voor elkaar nemen. Elkaar écht willen leren kennen. De ander met heel mijn hart het beste gunnen. Daarbij realiserend dat diegene zelf bepaalt wat het beste voor hem of haar is.
In de loop van 2011 kreeg ik ook een aantal kaarten van mensen. Kaarten met een persoonlijke wens, compliment of bedankje. Het onverwachte, het oprecht gemeende, de aandacht met welke de kaarten geschreven zijn. De aandacht die ik nam om ze te lezen. Een wenskaart midden in het jaar vind ik nóg leuker dan een kerstkaart.
Dit jaar ga ik mensen op een onverwacht ogenblik een kaartje sturen. Met mijn oprechte aandacht. Met mijn persoonlijke wens of uiting van dankbaarheid. Vanuit mijn hart. Want dat is hoe het voor mij het beste werkt.
Linda van Hartingsveldt, 22 december 2011
Wil je de ander columns van Linda nog lezen klik dan onder het kopje overig op de pagina column op deze website.